Επιτέλους έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα αδράνειας περιοθωριοποίησης, πολιτικής και κοινωνικής απαξίωσης η δημοκρατική παράταξη δηλώνει παρούσα και αγω
νίζεται για να διασφαλίσει, να ισχυροποιήσει αλλά και να διευρύνει το μερίδιο στην εθνική μας ιστορία που της αναλογεί. Εκείνο ακριβώς το μερίδιο που σχετίζεται με την αρχή της δεδηλωμένης, τους αγώνες για την απομάκρυνση του Βασιλιά, την διεύρυνση των γεωγραφικών ορίων της Ελλάδας, την συμπαγή θεσμική οργάνωση, την σθεναρή αντίσταση στην δικτατορία, την εδραίωση δημοκρατικών αντιλήψεων, την εξύψωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το κοινωνικό κράτος, την κοινωνική κινητικότητα, την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του ευρώ που μας παρείχε πληθώρα ευκαιριών.
Όλη αυτή η ιστορική παρακαταθήκη, αποτελεί λυδία λίθο της όλης προσπάθειας και εφαλτήριο ανόδου, ωστόσο για να κεφαλαιοποιηθεί και να μην είναι απλά ένα ρομαντικό παρελθόν, οφείλουμε να κάνουμε τις σωστές επιλογές στα πρόσωπα που θα υπερασπιστούν αυτή την ιστορία, χωρίς από την άλλη να μείνουν σε αυτήν, αλλά με συλλογικές διαδικασίες να προχωρήσουμε παρακάτω, δημιουργώντας την δική μας ιστορία για τις επόμενες γενεές.
Από την μια η κεντροδεξιά συντηρητική παράταξη, από την άλλη το εθνολαϊκιστικό συνονθύλευμα απειλούν και συνεργάζονται για την πολιτική και κοινωνική εξαϋλωση της δημοκρατικής παράταξης, τον αφανισμό της μεσαίας τάξης που εμείς δημιουργήσαμε, στοχεύοντας ο ένας στην κοινωνία των δύο των δυο ταχυτήτων, και ο άλλος στην κοινωνία της εξίσωσης προς τα κάτω, της αναρχίας, της αναξιοκρατίας. Τίποτα από τα δύο δεν μας αξίζει.
Συνεπώς το ερώτημα που απασχολεί πλέον κάθε ψηφοφόρο που θα μετάσχει στο δεύτερο γύρο, αλλά και πολλούς που κακώς -επιτρέψτε μου- επέλεξαν να απέχουν , είναι ποιος μπορεί να βάλει τροχοπέδη στις ποταπές επιδιώξεις των ιδεολογικών , πολιτικών μας αντιπάλων.
Ποιος μπορεί να ενοποιήσει το ιστορικό αφήγημα της δημοκρατικής παράταξης, ποιος μπορεί κατ επέκταση να ενώσει τους Έλληνες κάτω από τον μείζονος σημασίας στόχο της ανασυγκρότησης του μεσαίου χώρου,που θα υπηρετήσει έναν ανώτερο σκοπό, αυτόν της αναστήλωσης της εθνικής μας αξιοπρέπειας, της δημιουργίας μιας Νέας Ελλάδας.
Φώφη Γεννηματά και Νίκος Ανδρουλάκης διεκδικούν τα ηνία της ανάληψης αυτής της καθοριστικής για το μέλλον της πατρίδας προσπάθειας, την Κυριακή στις 19 Νοεμβρίου.
Το σημαντικότερο για όλους μας είναι η συμμετοχή να είναι ανάλογη του πρώτου γύρου, καθώς η απάθεια είναι το γόνιμο έδαφος στο οποίο τα σκοτεινά πνεύματα καλλιεργούν τις υστερόβουλες επιδιώξεις τους.
Η αποχή είναι νάρκη στα θεμέλια της δημοκρατίας.
Το επόμενο βήμα είναι να εκλεγεί ο κατάλληλος. Για μια μεγάλη μερίδα πολιτών είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης,ο ευρωβουλευτής από το Ηράκλειο, που τόλμησε να διεκδικήσει την ευκαιρία σε μια τόσο δύσκολη ιστορική και πολιτική συγκυρία να βγάλει από την αφάνεια την παράταξη, με απώτερο σκοπό να βγει από το τέλμα που έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, αλλά και να βάλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας απολιθωμένες αντιλήψεις που εγκλωβίζουν τον πολιτικό μας πολιτισμό , την οικονομία και την κοινωνία σε χαμηλά επίπεδα.
Μια από αυτές τις αντιλήψεις είναι ο νεποτισμός, ή αλλιώς η οικογενειοκρατία, που αποτελεί για την χώρα μας μια πραγματικότητα την οποία ουδείς μπορεί να την αμφισβητήσει, αρκεί να κάνει μόνο μια ανασκόπηση στους εθνικούς μας αντιπροσώπους διαχρονικά και θα καταλάβει. Σίγουρα είναι άδικο να κρίνεσαι αρνητικά επειδή αποτελείς γόνο πολιτικού,σίγουρα είναι επίσης άδικο να ωφελείσαι για αυτό το γεγονός. Η βασιλεία μπορεί να εξέπεσε ως θεσμός το 1974 αλλά η βασιλική νοοτροπία του κληρονομικού δικαιώματος δυστυχώς ζει και βασιλεύει ακόμα και σήμερα. Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές σε εκλογικές διαδικασίες , μεσήλικες έλεγαν θα ψηφίσω τον τάδε γιατί είναι γιος του τάδε. Ο λαός παύει και διορίζει πολιτικούς και είναι αυτός που πρέπει να επαναπροσδιορίσει τα κριτήρια επιλογής, ετσιθελικά δεν πρόκειται ποτέ να αποκλείσουμε κανένα.
Μια άλλη παθογένεια είναι η πελατειακή προσέγγιση της πολιτικής, η υποστήριξη του εκάστοτε πολιτικού για την απόδοση εφήμερων υλικών οφελών αντί της αξιακής και διορατικής προσέγγισης των πραγμάτων.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αποδώσουμε στην πρόεδρο, Φώφη Γεννηματά, η οποία είναι το φαβορί, το άνοιγμα των διαδικασιών για την επανίδρυση της κεντροαριστεράς, που αποτελεί ειλημμένη απόφαση του συνεδρίου του 2015, ειδικά υπό την εποπτεία ενός διακεκριμένου συνταγματολόγου του Νίκου Αλιβιζάτου αλλά και την δική της τόλμη σε δύσκολες εποχές να αναλάβει την ηγεσία. Βέβαια θα μπορούσε να είχε προηγηθεί το ιδρυτικό συνέδριο αλλά ας μην μείνουμε στο δέντρο τώρα και χάσουμε το δάσος.
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, ενώ έχει αποκαλυφθεί κατάφωρα η αναξιοπιστία, η ανικανότητα και ο αμοραλισμός της τωρινής κυβέρνησης, θα περίμενε κανείς να έχει κάνει πιο αισθητά δημοσκοπικά άλματα.
Οι πολίτες χρειάζονται μια πιο δυναμική και ουσιαστική αντιπολίτευση, για να φτάσουμε στην διακυβέρνηση της χώρας, ζητάνε να διαφοροποιούμαστε όχι για να διαφοροποιηθούμε, αλλά γιατί έχουμε πράγματι μια άλλη επωφελή λύση, ζητάνε να μην ετεροπροσδιοριζόμαστε με αντιδεξιόμετα ή αντισυριζόμετρα αλλά να αυτοπροσδιοριζόμαστε. Πολύ περισσότερο ζητάνε να αμφισβητήσουμε και να επανεξετάσουμε πρακτικές του παρελθόντος που ζημίωσαν την χώρα, να τολμήσουμε να συγκρουστούμε με τα λάθη μας, με τον κακό μας εαυτό.
Την δυναμική αυτή παρουσία στο εθνικό κοινοβουλίο μπορεί να εγγυηθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος ναι μεν ανταποκρίνεται στο σαφές αίτημα του ελληνικού λαού για νέα πρόσωπα στην πολιτική από την άλλη όμως έχει την πολιτική αντζέντα που θα αποδείξει ότι δεν είναι μόνο το νέο ηλικιακά αλλά και προγραμματικά, αξιακά.
Τον εγκαλούν διάφοροι κομματικοί παράγοντες ότι είναι αποτέλεσμα του κομματικού σωλήνα. Γιατί άραγε; Επειδή δημιούργησε ένα ανθρωποδίκτυο πανελλαδικής εμβέλειας ανώνυμων υποστηρικτών στα φοιτητικά του χρόνια το οποίο σήμερα πρωτοστατεί στην μάχη αυτή ; Επειδή ήρθε το δίκτυο αυτό με πολιτικές προτάσεις να ταρακουνήσει από τις θέσεις τους καρεκλοκένταυρους επίδοξους πολιτικούς ;
Άραγε από πότε αποτελεί έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου το να δημιουργείς πυρήνες ανθρώπων για να κομίζουν το πολιτικό σου πρόγραμμα;
Άραγε γιατί άνθρωποι με καταλερωμένη τη φωλιά τους πασχίζουν να βρουν λεκέδες στη δική μας;
Μην παραλείπουμε να υπενθυμίζουμε πως σε μια αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τα κόμματα αποτελούν συνταγματικό θεσμό που μετατρέπουν τα κοινωνικά αιτήματα μέσα από τις προβλεπόμενες νόμιμες διαδικασίες σε νόμους. Συνεπώς η αξιοποίηση των οργάνων ενός κόμματος κάθε άλλο παρά ανήθικη ή οπισθοδρομική μπορεί να χαρακτηριστεί. Η αναποτελεσματική ωστόσο χρήση των είναι σίγουρα κάτι που πρέπει να πατάξουμε , προωθώντας στο νέο θεσμικό κόμμα που θα ιδρύσουμε ένα πιο συλλογικό μοντέλο λειτουργίας, όπου τα στελέχη θα επικυρώνουν και θα διαμορφώνουν την πολιτική της παράταξης.
Οι συγκεντρώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη προεκλογικά ήταν γεμάτες από νέους πολίτες, ανώνυμα στελέχη -δίχως την παρουσία βαρόνων της παράταξης- που δεν έπαψαν να ποντάρουν στις δυνατότητες της νέας γενιάς, της κεντροαριστεράς.
Όμως, το νέο που κυοφορεί όλο αυτό το κίνημα ανατροπής εντός της δημοκρατικής συμπαράταξης, το οποίο φιλοδοξεί να επικρατήσει την Κυριακή ,πιστοποιείται κυρίως στις προτάσεις.
Συνοπτικά, προτείνουμε την κατάτμηση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών, για να έχει ισότιμη πρόσβαση στην πολιτική και αυτός που δεν είναι κολλητός αρχηγού,καναλάρχη και αυτός που δεν έχει πακτωλό χρημάτων για να οργανώσει τον προεκλογικό του αγώνα.
Προτείνουμε εξετάσεις ΑΣΕΠ για τις θέσεις εργασίας στα υπουργεία ώστε να μην διορίζονται τα μέλη του κομματικού στρατού αλλά οι αξιότεροι Έλληνες, δίνοντας έτσι το θανατηφόρο σφυροκόπημα στο πελατειακό κράτος.
Προτείνουμε για πέντε χρόνια μετά την συνταξιοδότηση τους οι δικαστικοί να μην μπορούν να μετάσχουν στις εθνικές εκλογές, για την ισχυροποίηση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών.
Προτείνουμε την αλλαγή του άρθρου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, λέμε ναι στα εκπαιδευτικά ιδιωτικά ιδρύματα, όχι στο εμπόριο πτυχίων. Δεν θέλουμε κανείς να μεταναστεύει για κανένα λόγο. Θέλουμε τους νέους στην Ελλάδα, θέλουμε μια κοινωνία ευκαιριών, όχι μια κοινωνία αποκλεισμών.
Αποτελεί εθνικό μας στόχο ο επαναπατρισμός όλων των Ελλήνων, μέσα από την δημιουργία ενός φιλικού περιβάλλοντος στους επενδυτές, με σεβασμό πάντοτε στα εργασιακά δικαιώματα, με την επιβολή κριτηρίων αξιολόγησης σε όλο το δημόσιο τομέα.
Η δημοκρατική παράταξη είναι αυτή που μπορεί να αναζωπυρώσει την κοινωνική κινητικότητα του παρελθόντος, δημιουργώντας ένα πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα με νέους ανθρώπους στην πολιτική όχι απαραίτητα στην ηλικία, κάτι το οποίο αδιαμφισβήτητα στις τάξεις του Ηρακλειώτη ευρωβουλευτή υπάρχει σε πλεόνασμα.
Χρειάζεται ενωτικός λόγος, αναγνωρίζοντας την θετική συμβολή όλων των ηγετών της δημοκρατικής παράταξης. Δεν είναι ανθενωτικό να καταγγέλλεις την οικογενειοκρατία, τις πολιτικές δοσοληψίες , τις «μίζες» , τα σκάνδαλα , και γενικότερα όλα όσα σπίλωσαν και κηλίδωσαν την ιστορία της παράταξης. Είναι υποχρέωση απέναντι στο μέλλον της γενιάς μας που διεκδικεί ισότιμη πρόσβαση συμμετοχής στις θέσεις εξουσίας , που ζητά η εξουσία να γίνει ένα μέσο για την επίλυση των συλλογικών προβλημάτων , και όχι το όχημα ικανοποίησης ατομικών ματαιοδοξιών και ταπεινών σκοπών.
Συνεχίζοντας, αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω σε κάποιους που εις μάτην προσπαθούν να ταυτίσουν τον Αλέξη Τσίπρα με τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Πρώτον μετά την εμπειρία Τσίπρα, την επιτομή της δημαγωγίας και του καιροσκοπισμού, πολίτες και πολιτικοι έχουμε λάβει τα μαθήματα μας. Δεύτερον ο υποψήφιος αρχηγός, δεν είναι έμπορας ελπίδας, δεν αμφισβήτησε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ποτέ, αντίθετα γνωρίζει και βιώνει εκ των έσω την σημασία της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ειρήνη, την οικονομία, την θεσμική ασφάλεια.
Ο δικός μας πολιτικός, εν αντιθέσει με τον πρωθυπουργό, υπόσχεται με φειδώ εφικτές αλλά θεμελιώδης σημασίας μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα εγκαινιάσουν μια νέα πορεία θεσμικής αξιοπιστίας, μια νέα εποχή ευκαιριών, σφυρηλατώντας ένα πολιτικό σύστημα χωρίς βαρωνίες αλλά ξανά τονίζω με νεοεμφανιζόμενους στον πολιτικό προσκήνιο πολιτικούς, όχι σαν το ΣΥΡΙΖΑ που βρίθει από πάλαι ποτέ πασόκους νυν οπορτουνιστές οι οποίοι κοιμήθηκαν μια νύχτα αντιμνημονιακοί και ξύπνησαν κατά πολύ χειρότεροι των προηγουμένων.
Τέλος ο Ανδρουλάκης αν εκλεγεί θα είναι αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας, δεν θα έχει λάβει κανένα δαχτυλίδι.
Ζητάμε μια ευκαιρία να αγωνιστούμε να ανατρέψουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς, να αναστηλώσουμε τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας στην χώρα, χωρίς να ετεροπροσδιοριζόμαστε , χωρίς ιδεοληψίες και αυταπάτες, αφήνοντας τον προγραμματικό μας λόγο να επιβάλλει τις διαχωριστικές γραμμές.
Ζητάμε μια ευκαιρία να διεκδικήσουμε για τους προοδευτικούς πολίτες κάτι καλύτερο από το 6,3 του 2015 και το 8% με επιείκεια των τελευταίων δημοσκοπήσεων, διευρύνοντας τα εκλογικά μας ποσοστά όχι με λόγο πελατειακό ή καπηλευόμενοι το ιστορικό μας παρελθόν εγγίζοντας τα όρια της πολιτικής προγονοπληξίας, αλλά δρομολογώντας μεγάλες τομές για την ελληνική κοινωνία τις οποίες ζητάνε πολίτες που υπερβαίνουν τα στενά κομματικά μας όρια.
Αξίζουμε την ευκαιρία να δοκιμαστούμε, δεν υποσχόμαστε ότι θα πετύχουμε, υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε. Οι αλλαγές δεν γίνονται με μεγαλοιδεατισμούς, καθώς οι υποστηρικτές μεγάλων ιδεών διολισθαίνουν ,γιατί αποχωρούν , αφενός όταν βλέπουν ότι δεν μπορούν να κάνουν και τα δέκα βήματα μαζί σε μια μέρα, αφετέρου γιατί δεν έχουν αντιληφθεί ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Ζητάμε να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, πολιτικής ανανέωσης, ιδεών και προσώπων, ένα δεύτερο βήμα προοδευτικής αντιπολιτευτικής παρουσίας,και αν δεν μπορούμε να κάνουμε το τρίτο βήμα σε βάθος εύλογου χρόνου, της ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας τότε οι δημοκρατικές διαδικασίες θα αποφασίσουν πάλι όπως και τώρα για το μέλλον μας. Ο πολιτικός χρόνος τρέχει απειλητικά για την πατρίδα μας, πρέπει να πάρουμε δραστικές αποφάσεις.
Την Κυριακή στις 19 Νοεμβρίου θα είμαστε μαζί, δίνοντας μια μάχη με πολιτικό πολιτισμό, σεβόμενοι το εκλογικό δικαίωμα των πάντων. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ήμασταν μαζί, στα πέτρινα χρόνια των αηθών αντιμνημονιακών επιθέσεων ΣΑΜΑΡΑ-ΤΣΙΠΡΑ, είμαστε και θα είμαστε και την επόμενη μέρα μαζί, καθώς δεν θα εγκαταλείψουμε την προσπάθεια για την ανατροπή κατεστημένων που πλήγωσαν την παράταξη και την πατρίδα, δεν θα παραιτηθούμε ποτέ από τον αγώνα για την έξοδο της Ελλάδας από την κοινωνική οικονομική και πολιτική κρίση που την μαστίζει τα τελευταία χρόνια.
Οι πολίτες κράτανε το μέλλον της παράταξης στα χέρια τους, οι απόφασεις τους είναι καθοριστικές για το μέλλον της χώρας. Οι επόμενες εκλογές πρέπει να είναι μάχη για τρεις με νικητή την δημοκρατική παράταξη. Με αίσθημα ευθύνης, σκεφτείτε πως.
